De Romeinse tafelmanieren waren beslist heel anders dan de onze; zij vertonen meer overeenkomst met wat vandaag de dag in Noord-Afrika en het Midden Oosten gebruikelijk is. Dat wil zeggen, men at met de handen uit een gemeenschappelijke schotel. Borden en bestek waren onbekend. Een lepel bestond wel, voor vloeibare gerechten, met een scherpe punt aan het andere einde, bestemd voor het eten van slakken. Messen waren ook niet nodig aan tafel, want de spijzen werden door een slaaf voorgesneden.
Voor de banketten van de rijke mannen -en daar is de enige lamp op gericht- geldt dat men in liggende houding at. Het eetvertrek was daartoe uitgerust met drie aanligbedden, elk voor drie personen, die in hoefijzervorm rond de tafel waren opgesteld. De open zijde stond het bedienend personeel toe de tafel voor elke gang in zijn geheel te vervangen door een volgende. De naam voor deze opstelling, ‘triclinium’, verraadt de Griekse oorsprong van dit gebruik.
Voor de tafelschikking golden tamelijk strikte regels, die alles te maken hadden met de sociale status van de gastheer en zijn gasten.
Het drinken van wijn tijdens en na de maaltijd was ook aan regels gebonden, zowel wat de wijnkeuze betrof als de mate van verdunning en het tempo waarin werd gedronken.
Soms werd de maaltijd opgeluisterd met muziek en dans of met het reciteren van litteraire werken. Conversatie van enig niveau werd doorgaans ook op prijs gesteld.