Bij de Romeinen is de tuinboon eeuwenlang dagelijkse kost geweest. Men at aanvankelijk alleen de gedroogde bonen, die tot een dikke brij gekookt met spek werd gegeten. Te vergelijken met onze 'snert'. Rond het begin van onze jaartelling was dat enerijds een schotel die men aan de goden offerde, als iets ouds en eerbiedwaardigs, anderzijds het volksvoedsel van de armen, ambachtslieden en gladiatoren. Rijkere burgers aten de onrijpe bonen, zoals ook wij gewoon zijn. Apicius geeft recepten voor zowel de gedroogde als de verse, jonge tuinbonen.